Hoi allemaal,
Vorige keer dat ik schreef was ik net thuis na de Wertheim operatie middels de RACC-trial. De afgelopen anderhalve weken gingen de dagen tergend traag en toch is de tijd voorbij gevlogen. Als in een roes maakte ik de eerste weken na de operatie mee. Dit gevoel is wellicht versterkt door de narcose en/of pijnstillers.
In dit blog schrijf ik over mijn herstel, de pijn, de katheter en natuurlijk de uitslag.
Pijn
Na de operatie heb ik weinig pijn gehad. De medicijnen die ik kreeg heb ik netjes volgens voorschrift ingenomen en ben daardoor eigenlijk niet belemmerd door pijn. Het doosje oxicodon (een morfine-achtig pilletje) zit nog netjes, onaangeroerd dicht. De naproxen is wel op. Gisteren was de operatie precies 2 weken geleden en ben ik teruggegaan naar 2x 2 paracetamols per dag. Dat gaat vandaag ook nog prima, dus mag niet klagen.
Wel heb ik in de afgelopen periode een fout gemaakt: ik wilde te snel. Een week na de operatie ben ik aanvankelijk gestart met afbouwen van de paracetamol en ging 2x zoveel wandelen. Dit heb ik geweten. Laat in de avond heb ik het ziekenhuis gebeld omdat de pijn zo heftig was. Op advies heb ik naproxen ingenomen en heb de paracetamol weer opgebouwd naar 4x 2 per dag. Het devies: neem de tijd.
Herstel - voeding
Op internet had ik gelezen dat voeding veel meer bepaalt in het herstel dan de meeste mensen denken. In het ziekenhuis heb ik advies gevraagd van de voedingsspecialist: hoe kan ik het best eten om zo goed en snel mogelijk te herstellen? In het kort kwam het neer op licht verteerbaar voedsel, veel fruit en groenten, volkoren, veel eiwitten. Qua brood: liever knäckebröd dan brood. Qua vlees: liever kip dan roodvlees. Die adviezen heb ik ter harte genomen en tot de dag van vandaag eet ik volgens die richtlijnen.
Later las ik op internet dat dit advies redelijk overeenkomt met een koolhydraatbeperkt dieet. Of het werkt? Geen idee, maar ik genees wel redelijk snel en voel me er goed bij. Voorlopig ga ik dit dus zeker volhouden.
Herstel - beweging
Als onderdeel van de operatie deed ik ook mee aan het ERAS protocol. Dit houdt in dat de darmen zo snel mogelijk op gang komen en je zo snel mogelijk weer beweegt. De dag van de operatie heb ik bijvoorbeeld al even op het randje van het bed gezeten. Sinds ik thuis ben wandel ik 2 a 3 keer per dag een blokje om. In het begin waren dit blokjes van 5 minuten. Nu we twee weken verder zijn, wandel ik inmiddels blokjes van 20 / 25 minuten. Beweging helpt ook mee aan het herstel, omdat de bloedsomloop dan op gang is. Bovendien zakt je algehele conditie niet verder weg - want na 2 operaties in 1,5 maand merkte ik wel dat mijn conditie waardeloos was.
Katheter
Toen ik werd ontslagen kreeg ik een verblijfskatheter mee naar huis. Na zes dagen mocht ik terugkomen om de plastest te doen: kan ik goed uitplassen zonder katheter? De eerste test was meer dan prima (ca 40 ml urine bleef achter; de grens is 100). De tweede test was iets minder goed, nl 99 ml. Na een halfuur nogmaals de test gedaan en toen zat het zelfs onder de 40 ml. De katheter mocht dus uit blijven! Hier was ik heel blij mee, want hij irriteerde. Met name als ik liep voelde ik hem irriteren in mijn blaas. Ook met slapen was het helemaal niet fijn. Gelukkig deed mijn blaas het weer naar behoren.
De uitslag
Gisteren, twee weken na de operatie, heb ik de uitslag gekregen. Er is nog een tumor weggehaald die bij de tumor bleek te horen die al weg was gehaald bij de conisatie. Ook waren er wat cellen gevonden in een ader naar een lymfeklier. Maar: alle 30 lymfeklieren die eruit zijn gehaald waren vrij van kanker! Ook de snijvlakken waren schoon en de ruimte bij de snijvlakken was prima. Kortom: ik hoef geen nabehandeling!
Toen ik dit hoorde voelde ik de spanning uit mijn lichaam glijden en ik huilde. Wat ben ik dankbaar. De arts vroeg of ik het had begrepen dus ik herhaalde het in mijn eigen woorden. Daar voegde ik de zin aan toe: "Dus de operatie was net op tijd", en de arts knikte hard mee.
De afgelopen dagen daalt het nieuws steeds meer in. Wat ben ik dankbaar. Het voelt als een immens groot cadeau, waarvan ik nog niet precies weet hoe ik het moet uitpakken. Als er iets is tussen hemel en aarde, is er buitengewoon goed over mij gewaakt.
Op de MRI een paar weken eerder, was geen tumor te zien (wil niet zeggen dat die er niet zat, dat weet ik), maar bij de operatie is een tumor van 1,5 cm verwijderd. De kanker was al op weg naar mijn lymfeklieren, maar had het nog niet bereikt. En bovenal: ik ben dit jaar 40 geworden, dus kreeg dit jaar een uitstrijkje terwijl ik geen klachten had. Als ik nu 39 was geweest en pas over ruim een halfjaar een uitstrijkje had gehad, had het zomaar heel anders af kunnen lopen.
En nu verder
Sinds de uitslag er is, is naast het fysiek herstel ook het emotioneel herstel gestart. Gisteravond liep ik een blokje om en realiseerde me dat ik voor het laatst huilde vlak voor de conisatie. In de voorbereidingskamer waren hele lieve verplegers waarbij ik uitte hoe bang ik was voor de uitslag. Daarna kwam ik in de overlevingsmodus.
In mijn eerste blog schreef ik: leven doe je met emotie en overleven met ratio. Op 29 maart zat ik bij de gynaecoloog voor een biopt na een negatief uitstrijkje. Op 12 juni heb ik 2 operaties ondergaan, heb geen kanker meer en ben aan het herstellen. De afgelopen maanden heb ik alles gedaan op ratio. Ik ben erachter gekomen dat ik veel informatie kan absorberen en een enorm goed organisatietalent heb. En nu is het weer tijd om te leven en laat ik de emotie toe.
Naast dat ik veel dankbaarheid voel, is het ook nog onwerkelijk, ben ik soms emotioneel en ben ik ontzettend moe. Wat heb ik een mazzel gehad. Een ongelofelijke hoeveelheid mazzel.
Omdat ik het belangrijk vind dat alle soorten verhalen worden gedeeld, en ik veel heb gehad aan kanker.nl, zal ik mijn blog voortzetten. Ik houd jullie op de hoogte van mijn herstel en de vervolgonderzoeken.
Liefs, Annabel
